پودر فلفل سیاه سلامستان

از نظر تركيبات شيميايى بررسی ‏هاى دانشمندان شيمى نشان مى ‏دهد كه فلفل داراى اسانس روغنى فرّار و آلكالوئيدهايى به نام چاويسين ، پى ‏پرين و پى‏ پريدين مى ‏باشد. و به علاوه در ميوه آن ماده پى‏پرتين «4» وجود دارد.(گياهان دارويى و نحوه كاربرد آنها براى بيماريهاى مختلف در طب سنتى، ص: 176)

براى كبد و كليه گرم مضر است
براى زخم معده و ناراحتى ‏هاى شديد گوارشى مضر است
براى گرم ‏مزاجان ضرر دارد
اگر در مجارى ادرار التهاب و زخم هست نبايد خورده شود زيرا آن را تحريك و ناراحت مى‏كند،
سينه و حلق را خراش مى ‏دهد

درختچه ‏اى بالارونده كه به حالت خودرو و وحشى در مناطق مختلف مى‏رويد. بالارونده و نيمه انگلى است كه در حين بالا رفتن از درختان مجاور ريشه ‏هاى نابجا از آن خارج مى‏شود و به ساقه درختان مجاور فرومى‏رود و مى‏پيچد، برگ‏هاى بيضى نوك‏ تيز و پهن با سطح فوقانى سبز تيره و سطح زيرين سبز روشن به طول حدود ده تا پانزده سانتيمتر. گل‏هاى آن سفيد كوچك به صورت سنبله و مانند شاتون فندق آويزانند. ميوه آن گرد و كوچك‏تر از نخود است كه ابتدا به رنگ سبز و پس از رسيدن به رنگ قرمز تيره درمى ‏آيد و به شكل خوشه‏ اى به طول هشت تا نه سانتيمتر از ساقه آويزان مى‏شود، در هر سنبل ممكن است پنجاه تا شصت دانه منفرد باشد، ميوه اين گياه به شدت تند و سوزاننده است.

ارتفاع درختچه فلفل تا ده متر ولى ضخامت ساقه آن كم و در حدود يك تا يك و نيم سانتيمتر مى‏باشد. دانه‏ هاى فلفل موقعى كه كاملا رسيده و هنوز سبز است چيده مى‏شود و آن‏ها را چند روز روى هم توده مى‏كنند كه تخمير شود بعد دانه‏ هاى تخمير شده را در آفتاب پهن مى‏كنند تا رنگ پوست دانه‏ ها قهوه‏اى سير يا سياه شود. اين گياه در حال حاضر در اغلب مناطق حاره دنيا مانند هندوستان، مالاكا، هند و چين و كامبوج كاشته مى‏شود.(اسرار گياهان دارويى، ص: 786)